Edward Kuntze (1880-1950) urodzony we Lwowie, był synem urzędnika kolejowego i Herminy z Birgfellnerów. Edward studiował historię i geografię w latach 1898-1902 na Uniwersytecie Lwowskim, tam otrzymując w 1902 stopień doktora. Od 1901 już pracował jako nauczyciel gimnazjów we Lwowie i Bochni. Od 1906 w krakowskiej Bibliotece Uniwersyteckiej, od początku działał na rzecz środowiska tworząc tam Związek Bibliotekarzy Polskich.
W 1919 mianowano go dyrektorem Biblioteki Uniwersyteckiej w Poznaniu gdzie wykonał tytaniczną pracę przekształcenia niemieckiej biblioteki publicznej Kaiser-Wilhelm-Bibliotek w polską bibliotekę uczelnianą, w czym niewątpliwie pomogło mu dojrzewanie w środowisku zaboru austriackiego – nie było w tym czasie Wielkopolan o takim doświadczeniu z powodu pruskich ograniczeń w dziedzinie edukacji polskojęzycznej. Choć był dyrektorem w Poznaniu tylko przez siedem lat, do 1926, spolonizował i zreformował system biblioteczny oraz wykształcił wielu bibliotekarzy.
Osobną jego działalnością był udział w rewindykacji polskich zbiorów bibliotecznych i archiwalnych znajdujących się w Rosji. W latach 1923-1925 był przewodniczącym delegacji polskiej Mieszanej Komisji Reewakuacyjnej oraz Specjalnej Komisji Mieszanej w Moskwie, która odzyskała 13 400 rękopisów, około 2000 inkunabułów, 13 400 rycin i sztychów, mapy oraz 66 000 druków. Tym odkryciom Edward Kuntze poświęcił kilka publikacji naukowych.
Zasłużonego dla nauki, a mającego za sobą już pracę w Krakowie, powołano w 1926 r. na dyrektora Biblioteki Jagiellońskiej. Pozbawiony funkcji kierowniczej podczas okupacji, powrócił na nią w 1945 i pozostał tam aż do emerytury w 1947. Zmarły w 1950, pochowany został na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie. Warto zauważyć, że brat jego Leonard Kuntze (1884-1958), prawnik zasłużył się jako działacz plebiscytowy na Górnym Śląsku, był też organizatorem Poczty Polskiej w województwie poznańskim.